หนีมายังโลกมนุษย์

เนื้อเรื่อง

ข้าชื่อ คาโรล ข้าเป็นพ่อมดฝึกหัด แต่แล้วไม่ใช่แค่นี้ ข้ายังเป็นเจ้าชายแห่งเมือง ฟาโรน่า อีกด้วย เรื่องมันก็มีอยู่ว่าพ่อมดอนาเลียผู้ที่มีเวทมนต์ดำแข็งแกร่งนั้นได้สาปผู้คนที่อยู่ในเมือง ฟาโรน่าของข้าจนหมดก็มีแต่ข้าและท่านพ่อของข้าเท่านั้นที่ยังไม่ได้โดนสาปแม่ของข้านั้นหรอได้เสียชีวิตไปตั้งแต่ข้าอายุได้แค่ 3 ขวบ แล้วล่ะ

“ลูกรัก ลูกฟังพ่อนะ ลูกจะต้องหนีไป ไปที่ไหนก็ได้แต่ต้องไปให้ไกลจากที่นี่”
กษัตริย์แห่งเมืองฟาโรน่าพูดกับลูกชายคนเดียวของเขา
“ท่านพ่อ....”
คาโรล พูดด้วยเสียงที่ลูกไม่อยากไป ลูกจะอยู่กับท่านพ่อ
“คาโรล ฟังพ่อนะลูก ลูกต้องไปนี่คือคำสั่ง!”
ท่านพ่อพูดด้วยเสียงที่จริงจังมาก
“แต่ท่านพ่อ..ลูกไม่ไป ลูกจะอยู่ช่วยท่านพ่อเอง”
“ไม่ได้ ลูกยังต้องฝึกอีก เวท ของลูกไม่สามารถทำอะไรมันได้”
“ท่านพ่อ...”
“อย่างมากลูกก็ต้องไปหาผู้ช่วยที่เป็นหญิงสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์”
“แต่ท่านพ่อ ลูกมิได้อยากไป”
“ลูกรักของพ่อ ลูกสามารถช่วยพ่อและเมืองของเราได้แค่ทำตามที่พ่อบอก”
ประตูมิติได้เปิดออก
“ไปเร็ว ไปสิลูกไปเร็ว!!”
“ท่านพ่อลูกลาก่อน....”
รู้ทั้งรู้ว่าท่านพ่อก็ต้องถูกสาปแต่เพื่อที่จะช่วยทุกคนข้าก็ต้องไป

อีกมิติหนึ่ง...

มีหญิงสาวผมสีดำยาว ตาสีน้ำตาลอ่อน กำลังจะเดินไปโรงเรียน ระหว่างทางเธอก็ได้เดินชมนก ชมไม้ ไปจนกรทังถึง สวนน้ำ แล้วเธอก็แหงนมองขึ้นบนฟ้าแล้วพบสิ่งแปลกประหลาดกำลังหล่นลงมา
"อะไรน่ะ?"
ตุบ!
"โอ๊ย! ก้นฉัน แล้วนายมานั่งทับฉันทำไม!!"
"แล้วนายเป็นใคร? แล้วทำไมนายตกมาจากท้องฟ้า"
"*#$%!@"
นายบ้านั่นพูดอะไรไม่รู้แต่ในมือเขาฉันเห็นเขาถือตะเกียบอันยาวๆ(มังนะฉันคิด)ขึ้นมาแล้วมันก็หักด้วยอะ อยู่ๆตะเกียบอันยาวๆนั้นก็ มีแสงวาบออกมา แล้วตอนนี้รู้สึกว่า...ง่วงนอนจังเลยอ่า -0-zZ

ณ. หุบเขาอันกว้างใหญ่(ตรงไหนกัน)

“ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่”
“เจ้าตื่นแล้วหรอ”
“นายเป็นใครแล้ว ทำไมนายเรียกฉันว่าเจ้า”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วเจ้าจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไรละ”
“ก็เรียกว่าเธอ แล้วก็แท้ตัวของนายว่าฉันหรือผม”
“เธอตื่นแล้วหรอ นี้ข้าวฉันทำให้กิน”
“แล้วนายเป็นใครนายชื่ออะไร ”
“ฉันเป็นผู้ชายฉันชื่อคาโรล”
“ฉันคิดว่านายเรียกแทนตัวเองว่าผมดีกว่านะฟังแล้วเหมือนกระเทยอะ”
“แล้วเธอชื่ออะไรหรอ”
“ฉันชื่อโมจิ อายุ16ปี เออแล้วนายอายุเท่าไรละเนี่ย”
“ผมอายุ17ปี”
เดียวก่อนนะแล้วฉันมาทำความรู้จักกับอีตาบ้านี้ทำไมกัน
พอโมจิคิดได้ก็รู้สึกว่าฉันจะต้องรีบไป แต่ไปทำอะไรละนึกมายออก-3-;
“นายคาโรลเมื่อกี้นายทำกับข้าวมาให้ฉันกินไม่ใช่หรอทำไมนั่งกินเองสะงั้นละ”
“ก็ผมหิวนี่ผมเห็นโมจิไม่กินผมก็เลยกินแทนไง^^”
“แล้วฉันจะกินอะไรละ-0-;”
“ก็กินข้าวไง เออ แล้วเธอไม่ไปเรียนหรอ”
“เรียน เออจริงสิโรงเรียน”
“ไม่กินข้าวแล้วหรอ”
“ผมไปส่งเอาไหม”
“ไม่ต้อง ฉันไปเองได้ บ๊ายบายนะคาโรล แล้วเจอกันตอนเย็น”
แล้วเจอกันหรอ ฉันพูดแบบนี้ไปทำไมเค้าเป็นคนที่ไหนก็ไม่รู้ บ้าจริงเราไปพูดดีกับนายนั่นทำไม โอ๊ย! ปวดหัวจริง แต่ก็รู้สึกดี

...... โรงเรียน ......*-*

ฉันก็รีบวิ่งลงเขาแล้วก็เข้าโรงเรียน พอเข้าไปก็มีแต่คนมองแล้วก็หันไปซุบซิบอะไรกัน ฉันคงสวยกว่าพวกเค้ามั้ง ฮุฮุ^///^  แล้วผู้ชายก็มองฉัน มองทำไมกันนักหนาอายนะ วุ้ย แต่ก็ดีใจ ฮิฮิ พอถึงห้องฉันก็เดินเข้าไปโชคดีที่ฉันเคยเป็นนักกีฬาของโรงเรียนก็เลยไม่กลัวจะสายหรือป่าว(วิ่งลงจากภูเขาด้วยความเร็วแสง)แล้วฉันก็เข้าห้อง
“ดีจ้ะ โมจิ เธอไปทำผมมาหรอสีสวยดีนะ” เพื่อนรักฉันพูดเค้าชื่อกะปิ
“ใช่ๆ โมจิเธอใส่คอนแทคเลนท์ด้วยหรอน่ารักดี” บอย เพื่อนของฉันเองมันเป็นกระเทยชื่อเป็นชายแต่ใจเป็นหญิง (เผาเพื่อนซะงั้น555+^v^)
“ฉันไม่ได้ใส่คอนแทคเลนท์นะ ผมของฉันก็ไม่ได้ไปทำมาด้วย”
แล้วเพื่อนของฉันคนหนึ่งก็เอามือมาจับหน้าผากฉันแล้วมันก็พูดว่า
“แกก็ตัวไม่ร้อนนี้” คนนี้ยัยจูเพื่อนอีกคนของฉัน
“เออ...ก็ไม่ได้ไม่สบายนี้พวกแกเป็นอะไรกันวะ  งง”
“ฉันว่าพามันไปดูกระจกดีกว่านะ   ดีกว่ามานั่งเถียง” ยัยหนอนหนังสือพูดขึ้นเพราะรำคานเสียงของพวกเรา(ยัยหนอนหนังสือกำลังอ่านหนังสืออยู่มันก็เลยรำคาน)
“เออ จริงอย่างที่หนอนหนังสือพูดงั้นเราพาไอ้โมจิไปห้องน้ำกัน”

-------Iณ.ในห้องน้ำI------

“เอ้า  ดูซะ ผมและลูกตาตัวเองเปลี่ยนสี”
แล้วฉันก็ดูกระจก และก็เห็นความงามของตัวเอง (อิอิ)
และฉันก็จ้องไปที่ลูกตาตัวเองแล้วก็คิด เราไม่เคยซื้อคอนแทคเลนท์มาใส่เลยนี้หว่าแล้วใครมันเอามาใส่ให้วะ...แต่เออแต่ก็ช่างมันเพราะว่ามันสวยดี สีน้ำเงินอมฟ้านิดๆ แล้วผมฉันทำไมมันกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนตรงปลายแดงๆด้วย ฮุฮุดีไม่ต้องเสียตังค์ทำ เออนายคาโรลคงเป็นคนทำให้มั้ง?
“เออ ฉันว่าก็สวยดีนะ ^^”
“เมื่อกี้ยัง บอกว่าไม่ได้ทำอยู่เลย” ยัยกะปิพูดขึ้นด้วยเสียงที่น่ากลัว
“แค่ล้อเล่นอะ”
“ล้อหรอฮะ”ยัยกะปิพูดด้วยเสียงอันน่ากลัวอีกแล้วTT^TTแม่จ๋าพ่อจ๋าช่วยลูกด้วยลูกกลัวแล้ว
“กะปิ โมจิ อาจานย์มาแล้ว ไปเร็ว” ไอ้บอยมันมาเรียก
“เออๆ” ฉันกับกะปิพูดพร้อมกันเลย ใจตรงกันว่าง่าย